Κανὼν Γ´
Ἀπηγόρευσε καθόλου ἡ μεγάλη σύνοδος, μήτε ἐπισκόπῳ, μήτε πρεσβυτέρῳ, μήτε διακόνῳ, μήτε ὅλως τινὶ τῶν ἐν κλήρῳ, ἐξεῖναι συνείσακτον ἔχειν, πλὴν εἰ μὴ ἄρα μητέρα, ἢ ἀδελφήν, ἢ θείαν, ἢ ἃ μόνα πρόσωπα πᾶσαν ὑποψίαν διαπέφευγεν.
III. Omnibus modis interdixit sancta synodus, neque episcopo, neque presbi tero, neque diacono, neque ulli clericorum omnino licere habere secum mulierem extraneam, nisi forte mater aut soror, aut avia id est vel amita, vel matertera sit. In his namque solis personis, et horum similibus, omnis quae ex mulieribus est suspicio declinatur. Qui autem praeter haec agit, periclitatur de clero.
Die Unterschiede kommen durch verschiedene Lesarten der Dokumente zustande. Das ist bei Nikaia ja alles nicht so einfach.
Engl. hier: http://www.ccel.org/ccel/schaff/npnf214.vii.vi.iv.html
Die ganze Geschichte, daß der Zölibat von Nikaia abgelehnt wurde, hat mit der Paphnutius-Legende zu tun. Paphnutius soll in Nikaia aufgetreten sein und sich gegen den Zölibat ausgesprochen haben. Nun hat aber Fr. Winkelmann schon 1968 aufgezeigt, daß es diesen Paphnutius auf dem Konzil von Nikaia nicht gegeben hat.
Fr. Winkelmann: Paphnutius, der Bekenner. In: P. Nagel (Hrsg.): Probleme der koptischen Literatur. Halle, 1968, 145 - 153. – Auch zu finden als Anhang in: D. Hattrup: Widerstand und Erlösung. Dreizehn Vorträge über den Zölibat. Paderborn 2010.
Bei der Geschichte des Zölibats sind ebenfalls von Bedeutung der Brief des Papstes Siricius (Ende 4. Jh) an den spanischen Bischof Himerius von Tarragona sowie der Brief von Papst Innozenz I (um 500) an Bischof Exuperius von Toulouse. In letzterem wird die Erlaubnis gegeben verheiratete Männer zu Priestern zu weihen. Allerdings müssen sie nach der Weihe enthaltsam leben und der Papst schreibt getrennte Schlafzimmer für Bischof und Ehefrau vor.
Ob die Verfechter der Viri Probati wohl so eine Bestimmung gut finden?